Wat het Engelse team op het WK niet lukte – bringing soccer home – gaat ons ook niet lukken. Bringing our bicycles home. We buigen niet westwaarts naar Amsterdam. We zijn met onze PanzerFahrrädern (Marke ‘Schnell’) de grens van Denemarken naar Duitsland overgestoken en gaan immer geradeaus. Maar wat zie ik om mij heen? Hollands platteland met dito koeien! Hier kunnen we het vaderland ruiken. Ons hotel ligt zelfs in het ‘Holländische Städchen’ Friedrichstadt, een door een hertog Fred(erik) gepland stadje uit onze Gouden Eeuw. Het is een knus geheel met één en al geveltjes, grachtjes en gezellige, rechte straatjes. Maar als ik uit het raam kijk is het boven de marktplaats minde gemütlich: een hels kabaal en zwarte dans. Grote zwermen ruziënde kauwtjes en roeken, honderden tegelijk, vliegen als Messerschmitts over het plein. Vlakbij de grens…. Een omineus teken?
De fiets is een emotie-tool. Niet omdat je ermee kunt praten of – zoals Tom Dumoulin – er uit frustratie mee kunt gooien. Maar als middel tot ‘gewone’ emotie. Ook onze steelrides zijn daarin wonderlijk effectief. Jaap en ik hebben ruim 2700 km kunnen oefenen op emotievol pedaleren op het Scandinavische schiereiland…..
We waren gewaarschuwd. Meerdere malen zelfs. Een tocht met bepakking en speciale fietsen is echt heel anders, jongens! Dus die speciale fietsen moesten er komen. Alleen zijn ze zwaar. En heb je dus minder snelheid. Dan krijg je een soort rouwproces, als je opstapt. Woede – dat kan toch niet?- ontkenning – nee, ik rij veel harder – en langzame acceptatie. Een therapie voor non-twatwaffles.
Na Trondheim begint de zomer. Althans, voor ons en vele Noren. Vanmorgen vertrokken we uit Gjesteheim Havdahl – gerund door ‘Ik vertrek’- Nederlanders – in korte broek. Ja, de kolder in de kop van de beloofde zomer. We moeten even wennen. Geen regenjasje, geen driedubbele truitjes met Gore-tex, Isotherm of hoe het ook allemaal mag heten, geen water- en winddichte handschoenen, geen lange broek dus, geen overschoenen. We kraaiden van plezier, al was de bewolking in het begin nog dreigend. Er was iets onheilspellends aan…
Er is altijd een plant aan de wegkant. Althans in Noorwegen. Ik ben geen echte kenner, maar op onze tocht vanaf de Noordkaap heeft het me verrast. En getroost. Ik vermoedde onafzienbare dooie vlaktes met heide en rendiermos. Gelardeerd met rendier en eland. Maar dat liep anders….
