We waren gewaarschuwd. Meerdere malen zelfs. Een tocht met bepakking en speciale fietsen is echt heel anders, jongens! Dus die speciale fietsen moesten er komen. Alleen zijn ze zwaar. En heb je dus minder snelheid. Dan krijg je een soort rouwproces, als je opstapt. Woede – dat kan toch niet?- ontkenning – nee, ik rij veel harder – en langzame acceptatie. Een therapie voor non-twatwaffles.
Na Trondheim begint de zomer. Althans, voor ons en vele Noren. Vanmorgen vertrokken we uit Gjesteheim Havdahl – gerund door ‘Ik vertrek’- Nederlanders – in korte broek. Ja, de kolder in de kop van de beloofde zomer. We moeten even wennen. Geen regenjasje, geen driedubbele truitjes met Gore-tex, Isotherm of hoe het ook allemaal mag heten, geen water- en winddichte handschoenen, geen lange broek dus, geen overschoenen. We kraaiden van plezier, al was de bewolking in het begin nog dreigend. Er was iets onheilspellends aan…
Er is altijd een plant aan de wegkant. Althans in Noorwegen. Ik ben geen echte kenner, maar op onze tocht vanaf de Noordkaap heeft het me verrast. En getroost. Ik vermoedde onafzienbare dooie vlaktes met heide en rendiermos. Gelardeerd met rendier en eland. Maar dat liep anders….
Mijn vogelaarsblik – altijd waakzaam, altijd berekend op waarnemen -, of lelijker: ‘spotten – is nu anders geprogrammeerd. Sinds enige weken zijn Jaap en ik al fietsend op zoek naar de eland (of ‘Elk’ in het Engels). Die stond in de folder, dus dat werd een makkie. Maar sinds de start op de Noordkaap zagen we vooral andere fauna.
Pierrot van de fjorden Vogelportret #1 (#Noordkaap – Malta)
We kennen hem uit het Hollandse, maar hier in Noorwegen valt hij echt op. De scholekster, want die bedoel ik, is een aandoenlijke, eenzame gast. In tegenstelling tot zijn Amerikaanse neefje is onze Europese variant niet geheel zwart. Het is ook geen ekster en waar dat schol vandaan komt weet niemand. Vanwege kleur en eetgedrag zou hij eigenlijk kokkelkluut moeten heten, is al eens gesuggereerd. En er is meer mis met deze vogel…
