BergBerg

Stilte. Ruimte. Het is wat we normaal op onze tochten door het Groene Hart zoeken. En het is hier het  eerste dat opvalt als we de Etna beklimmen. De berg die liefkozend Mongibello wordt genoemd, wat niet mooie berg, maar bergberg zou betekenen. Hij pronkt op onze speciale Etna shirts naast het wapen van Sicilië: de driebenige Medusa, met drie korenaren. We zouden best een extra been kunnen gebruiken: we gaan de Etna op vanuit Taormina. Op ons netvlies een profiel van 0 naar 1832 meter. Ruim 30 kilometer klimmen. Als dat maar goed gaat, na de eruptie van de afgelopen dagen….

Moeder Aarde

Je zou het bijna vergeten dat we al bijna drie maanden over Moeder Aarde fietsen. Bijna, want ze heeft zich niet alleen getoond in al haar pracht, maar van zich laten horen en voelen. De oerkracht die altijd verwondering, bewondering en bescheidenheid oproept. Zoals gisteren, bij terugkomst in onze B&B in Taormina. Onze gloednieuwe ‘Etna’-shirtjes – gekocht in een hilarische bui –  nog vers in een tasje, wandelen we het dakterras op. Daar zit onze gastvrouw met een verrekijker. Ze wijst op een oranje gloed. ‘Etna is active’. Na 18 maanden een eruptie. En wij zijn erbij!

ENDOSCOPIA ADRIATICA

Het terrasje in Marina de San Vito is een heerlijk theater. We worden blij van de scenes, de mensen en de enorme levendigheid. Dat geeft troost na twee dagen fietsen langs de Adriatische kust. Vanaf Rimini naar Pescara rijgt een dunne strook lelijkheid, smerigheid en troep zich in een fatale omhelzing met toerisme, als een rioolprop aan elkaar. Verrotting waarin je als fietser soms bijna verzuipt. Koffie dus maar. “De infrastructuur in dit land is totaal verouderd, het hangt met touwtjes aan elkaar’, concluderen wij in onze plastic stoeltjes. Op dat moment weten we niet dat ongeveer tegelijkertijd de brug in Genua instort, met verschrikkelijke gevolgen.