Na Trondheim begint de zomer. Althans, voor ons en vele Noren. Vanmorgen vertrokken we uit Gjesteheim Havdahl – gerund door ‘Ik vertrek’- Nederlanders – in korte broek. Ja, de kolder in de kop van de beloofde zomer. We moeten even wennen. Geen regenjasje, geen driedubbele truitjes met Gore-tex, Isotherm of hoe het ook allemaal mag heten, geen water- en winddichte handschoenen, geen lange broek dus, geen overschoenen. We kraaiden van plezier, al was de bewolking in het begin nog dreigend. Er was iets onheilspellends aan…
Er is altijd een plant aan de wegkant. Althans in Noorwegen. Ik ben geen echte kenner, maar op onze tocht vanaf de Noordkaap heeft het me verrast. En getroost. Ik vermoedde onafzienbare dooie vlaktes met heide en rendiermos. Gelardeerd met rendier en eland. Maar dat liep anders….
Mijn vogelaarsblik – altijd waakzaam, altijd berekend op waarnemen -, of lelijker: ‘spotten – is nu anders geprogrammeerd. Sinds enige weken zijn Jaap en ik al fietsend op zoek naar de eland (of ‘Elk’ in het Engels). Die stond in de folder, dus dat werd een makkie. Maar sinds de start op de Noordkaap zagen we vooral andere fauna.
We zagen net het weerbericht voor de komende week: regen alweer (WTF??!!). Vandaag was er echter een heerlijk zonbeschenen ritje. En toen, al pedalerend kwam hij ineens voorbij en reed even mee: Bob Ross. De held van het motivational painting, althans zo zou ik het noemen. Een cultfiguur, die ik jarenlang op AT5 zag. Een positivo. Precies wat wij nodig hebben als mental coach.
Pierrot van de fjorden Vogelportret #1 (#Noordkaap – Malta)
We kennen hem uit het Hollandse, maar hier in Noorwegen valt hij echt op. De scholekster, want die bedoel ik, is een aandoenlijke, eenzame gast. In tegenstelling tot zijn Amerikaanse neefje is onze Europese variant niet geheel zwart. Het is ook geen ekster en waar dat schol vandaan komt weet niemand. Vanwege kleur en eetgedrag zou hij eigenlijk kokkelkluut moeten heten, is al eens gesuggereerd. En er is meer mis met deze vogel…
