De dag begon perfect. Terwijl wij in onze special edition Fausto Coppi-truitjes onze dagelijkse fietsrituelen afwerken, stond ze er ineens. In de neoclassicistische entree van ons hotel Imperio Romano (sic!), zo maar, een dame in het wit.

Onbehagen. Een mooi woord, met minder fraaie lading. Het is het thema van onze tafelgesprekken tijdens F4F, door Peter voorgesteld en door de groep schoorvoetend geaccepteerd. Het voelt nog wat onbehaaglijk en tegelijk vertrouwd. Dagelijkse kost, maar niet als je over het onbehagen in jezelf moet praten.
De achtergrond is het prachtige boekje ‘Onbehagen, nieuw licht op de beschaafde mens’ van Bas Heijne. Dat staat op onze verplichte leeslijst dit jaar.
Heijne praat vooral over wat buiten hem ligt.
Wij mogen dat niet, van onze Peter, die dat met milde nadrukkelijkheid nog wel een paar keer wil herhalen. Jaja, we zijn niet van de straat.

De magie van de Giro heeft ons te pakken. Wat wil je na de zegetocht van Tom Dumoulin? We zijn gisteren geland in Nice als gewone stervelingen en vandaag rijden we rond in roze shirts, op weg naar Imperia. De shirts zijn zó mooi dat we als vanzelf andere mensen zijn geworden. Niet per se beter, maar wel iets groter, sterker en beroemder. Fietsers in magliarossa. De magie en betovering van een truitje.