ENDOSCOPIA ADRIATICA

Het terrasje in Marina de San Vito is een heerlijk theater. We worden blij van de scenes, de mensen en de enorme levendigheid. Dat geeft troost na twee dagen fietsen langs de Adriatische kust. Vanaf Rimini naar Pescara rijgt een dunne strook lelijkheid, smerigheid en troep zich in een fatale omhelzing met toerisme, als een rioolprop aan elkaar. Verrotting waarin je als fietser soms bijna verzuipt. Koffie dus maar. “De infrastructuur in dit land is totaal verouderd, het hangt met touwtjes aan elkaar’, concluderen wij in onze plastic stoeltjes. Op dat moment weten we niet dat ongeveer tegelijkertijd de brug in Genua instort, met verschrikkelijke gevolgen.

PAN ET CYCLISMUS

Het is zaterdagochtend. In Italie breekt dan fietsgekte uit. Ook hier aan de Adriatische kust. Vanmorgen vertrokken wij uit Catollica – overslaan dat oord! – en werden er weldra in meegesleurd. Een waar wielergevecht brak zelfs uit. Maar daarover later meer.

Kantelpunt

Er wordt wat gekanteld in Nederland en daarbuiten. Ook kantelpunten zijn aan de orde van de dag. En meestal zorgelijk. Zo lees ik op de NOS-website dat wetenschappers waarschuwen dat het kantelpunt voor ons klimaat op 2 graden met rasse schreden nadert. Als we niks veranderen volgt de ‘hittetijd’, met ‘Hothouse Earth’ als schrikbeeld. Poeh! Op onze eigen manier hebben wij in de afgelopen 4700 kilometer de schrik van ons eigenste kantelpuntje gehad. Je kon het zelfs gewoon aanwijzen. Bij Trondheim!.

De Goeie Ontsnapping

In het fietsen wil je in de goeie vlucht of ontsnapping mee zitten. Om te winnen, uiteraard. Jaap en ik fietsen van de Noordkaap naar Malta zonder dat soort verlangens. Het is ‘slow biking’, soms stevig aanpoten hoor, maar wel met als doel om te genieten en met Het Goede Leven bezig te zijn. Die goeie vlucht of ontsnapping krijgt soms een akelige bijsmaak als je het over iets anders hebt: vluchtelingen.