Volhouden (van Noordkaap tot Malta)

Volhouden

Als we in de turboprop met een sierlijke bocht naar de landingsstrip van Honningsvag duiken komt die ene zin uit het niets boven…

‘De portier is invalide”. Het omineuze voorteken in deze openingszin van Nooit Meer Slapen was bij ons vandaag: ‘het hotel is gesloten’. Maar daarover later meer. Ons verhaal loopt namelijk wel goed af, en de ontberingen zijn zelfgekozen. Maar hoe gaan we het op weg naar Malta drie maanden volhouden? Op Schiphol koopt Jaap een exemplaar van het tijdschrift The Atlantic, met een verhaal over extreme atleten en endurance. Een boek over ‘ultramarathonloper’ Scott Jurek en van ene Hutchinson over ‘Endure: mind, body, and the curiously elastic limits of human performance’. Heerlijke titel, met als kern van het verhaal: over je grenzen gaan lukt alleen door ‘good old’ geloof in jezelf – Jaap en ik geloven zonder meer dat wij Noordkaap – Malta gaan halen – ….en door het voorkomen van introspectie. Ehh… we zijn mannen, dus zelfreflectie is niet per se een kernkwaliteit, maar wij houden wel van een beetje in de spiegel kijken, om onszelf lachen, nadenken over onszelf. Het wordt in het verhaal in The Atlantic nog erger. Volgens een kennis van Jurek komt het volhouden van extreme sport op het volgende neer: ‘alleen maar denken: dit is wie ik ben en dit is wat ik doe’. De momenteel favoriete vraag ‘why’ (broertje van how, what) moet NIET gesteld worden, anders mislukt het volhouden zeker. Al lezend in het vliegtuig duizelde het me ineens. Wij gingen toch deze sabbatical ride doen omdat we even bevrijd wilden zijn van beslommeringen, weer wilden genieten van aloude vrijheid en – voorzover aanwezig – de twijfel over onze levens overdenken en vooral wegfietsen? Ik fiets, dus ik ben, gaat ons als motto echter veel te ver. En daarmee lijkt het bij voorbaat een uitgemaakte zaak dat we onze tocht niet kunnen halen. We zitten teveel in het hoofd.

Alhoewel.

Gisteren was er de helletocht naar de Noordkaap, die Jaap zo prachtig beschreef. Vandaag moesten we alweer ‘gewoon’ volhouden. Bij vertrek regende het in een trootsteloos Honningsvag. Vuile, koude regen. En na wat bochten en klimmetjes wachtte ons de Noordkaaptunnel: eerst bijna 3 km lang met 10% afdalen in een donker, vochtig gat dat 230 meter onder de fjord doorging. Om dan na een kort vlak stukje 3 km a 10% te klimmen op zoek naar de uitgang van die tunnel. Ondertussen voorbijrazend verkeer en soms aangetast asfalt om in de gaten te houden. Terug in het louterende daglicht wachtte ons drie uur ploeteren door de koude regen. De kou was zodanig dat je een hekel kreeg aan afdalen vanwege de pijn aan je voorhoofd en aangezicht. Hongerig geworden wees een stugge Noor ons op het ‘motel’ in Repvag. In de haveloze bende van Repvag stond een vaag hotelgebouw, dat vooral dicht was. Toen greep de voorzienigheid in. Het gesloten hotel was van een Russische uitbater, die na een belletje op kwam draven, in een macaber verlaten ruimte het haardvuur aanmaakte en met zijn vrouw in een mum van een tijd een ‘Hongaarse vissoep’ voorschotelde. Wij zaten kleumend en stomend ons te warmen. Met uitzicht op een houten sloep, die kennelijk ter decoratie in dit vervallen hotel was opgehangen. Na de soep sloeg onze temperatuur om, geraakt ook door zoveel eenvoudige gastvrijheid. Vol hernieuwde energie stapten wij weer op: verwarmd en vol moed. Een paar tunnels en uren later reden wij drijfnat en hongerig Olderfjord binnen. De vrolijke bediende van het hotelrestaurant wist ons te melden dat er na zes uur geen warme maaltijden meer geserveerd werden. Het open restaurant bleek gesloten. Met wat opgewarmde pizzastukken, koeken, thee en zelfs een ijsje vulden wij onze magen. Ik geloof in volhouden. Vooral in mens te zijn. Dan lukt het fietsen vanzelf wel. Morgen is er veel regen en ook wat wind voorspeld. De weg naar Alta is morgen geplaveid met vertrouwen. Volhouden is vertrouwen.