Twee generaals, één route

Wie de film Patton heeft gezien kent de scene rond de inname van Messina op Sicilie in 1943.

De Amerikaanse generaal Patton en de Engelse generaal Montgomery rukken op naar de stad. Operatie Husky in volle gang. De rivalen en enorme ego’s willen allebei het eerst in de stad zijn.
‘Monty’ krijgt de makkelijkste route van opperbevelhebber Alexander.
Patton moet over moeilijk terrein met veel Duitse weerstand en zal het niet als eerste halen. Enfin, Patton laat zich niet de kaas van het brood eten – I’m gonna beat that Limey bastard to Messina’ – en staat triomfantelijk lachend in Messina als de Engelse troepen arriveren.
‘Damn!’ zegt Monty. Zo is de waarhied in de film. In een boek van Carlo D’Éste wordt geopperd dat Monty dit helemaal geen punt vond. Hij wilde vooral de vlucht van de Duitsers naar het vasteland voorkomen. Wat mislukte. Hoe het ook zij, militaire strategie en doorzettingsvermogen gaven de doorslag.

Nu denkt u; wat moet ik met dit verhaal? Wel de dagelijkse strijd over de juiste route voor onze fietstocht begint als een ware zegetocht – dat zeker! – naar Messina te voelen.
Onze beide generaals P(eter) en M(aurits) zijn onze heuse Patton en Montgomery!. Wegkapitein Noud is dan generaal Alexander, die als opperbevelhebber moet wikken en wegen en soms bemiddelen. Het bepalen van de route is enorm belangrijk, maar op deze manier ook hilarisch, vermakelijk, en soms wat ingewikkeld. Net als in 1943, alleen is de aard van de trip iets anders. ‘We moeten hier rechtdoor’, zegt de één. ‘Nee, dan kom je over een drukke weg’, roept de ander, verstoord opkijkend van het navigatiesysteem. En overstoorbaar verdergaand. ‘We kunnen hier dit fietspad nemen’, zegt de één, zwaaien met de stafkaart en wijzend op een vaag streepje. “Wat doen jullie nou?!’ schreeuwt de ander over een korenveld, wanhopig kijkend naar de enig juiste normale asfaltstrook. ‘We moeten hier links!’, en dan, de ander heel kort: ‘nee, verderop is een snellere weg’ en het stuur zwenkt al rechts. Het kaatst heen en weer in een heerlijk schouwspel vol onbegrijpelijke namen, codes en tactieken, waar de gewone sterveling echt geen chocola, laat staan een route van kan maken.
Uiteraard duurt al het overleg even lang als een omweg.

Mannen! zullen veel vrouwen zeggen, en gelijk hebben ze. Maar het hoort bij de folklore van deze fietsreis en waarschijnlijk van iedere fietsreis.
Met onze partners kennen we de kaartlees-drama’s in vreemde landen, toen nog zonder TomTom.
Maar hier niet, hier hebben we onze eigen Patton en Monty!. Op weg naar Imperia, Acqui Terme, Crema enTione di Trento is het routespel fascinerend! De rest van de groep heeft weer andere eigenaardigheden. En in de routestrijd kiest ieder zo zijn eigen comfort zone. Cornelis (belegger) is even met zijn hoofd bij de beurs, Jaap (wetenschapper) heeft even geen kennis, André (ambtenaar) heeft een spoedje en Onno (burgemeester) let op de openbare orde.

Ik kijk even weg naar een vermoedde vogel. En zoek de ontspanning. Zeker toen de één tegen de ander wegrijdend naar zíjn oplossing, vanaf ongeveer 100 meter riep: ‘Je moet wel blijven verbinden!’ schoot een onhoorbaar lachsalvo door het peleton. En even later zaten P en M gebroederlijk in overleg één van hun Messina’s door te spreken.
Er werd minzaam gelachen. Het is weer goed. De generaals zijn weer verbonden. De opmars kan door. Het peleton met passie en precisie begeleidend, zo mooi en zo goed. Met werkelijk fascinerende kennis en ervaring. Ware generaals van de weg. We kunnen niet zonder onze Patton en Monty. En we zouden er een film van kunnen maken. Dat ook. En een beetje overdrijven.

Net als in die film over operatie Husky op Sicilië.