Out of Box (#Nordkapp -Malta)

Echt onze laatste dag op de fiets. Onze fietsen moeten alvast naar Malta Int Airport, een tiental kilometers verderop. Morgenochtend vroeg vertrekken we. We hadden inmiddels vanaf mei al vier keer contact gehad met Air Malta en de luchthaven. Er zijn daar – tot onze aangename verrassing – ook fietsdozen verkrijgbaar. Toch?…

Even terug. Op 1 juni landden we op Honningsväg. In het poollicht en kou fietsten we toen vanaf het mini-vliegveldje naar het stadje. Daar pakten we onze fietsen uit de fietsdozen. Nu is het bijna drie maanden later en stappen we op voor het laatste stukje, naar het vliegveld. “Ik doe toch maar even mijn wielerkleding aan’, zegt Jaap. Etna-shirtjes, wielerbroeken en – schoenen, het gaat allemaal aan. En de helm op. En niet eens potsierlijk, want het is warm, we moeten zelfs nog even een stukje klimmen en het is best druk. Niet op de bizar steile straatjes van Valetta, waar ons riante hotel Ursulino Valletta ligt. We schieten nog wat plaatjes vol weemoed, op een plein en – als we al linksrijdend zijn gearriveerd – voor het trotse Malta Int Airport.

“Boxes?”. De Air Malta assistent kijkt alsof ik iets onsmakelijk vraag. “No, we don’t have boxes for bicycles”. Ze lijkt niet erg bereid de vraag serieus te nemen. Ook na vier keer uitleggen volhardt ze: Air Malta weet van niks. “Whom did you talk to?” (onthoud die vraag). Jaap staat bij de helpdesk van de luchthaven. Hij kijkt mij aan en schudt nee. De assistent zegt dat ik de luchthaven moet bellen. Net als gisteren. Toen verwees Air Malta ook naar de luchthaven. En die zeiden dat er dozen zoude zijn. Ik bel. Er ontspint zich een ingewikkeld gesprek over nummers, dozen, formaten, en – na mijn bewering dat er dozen zouden zijn – rond de vraag ‘with who did you speak, sir?’. Als je geen naam weet – en dat is ook irrelevant – ben je uitgespeeld.

Al vrij snel is de situatie uitzichtloos, maar niet hopeloos. De ‘senior officer’ van de luchthaven wordt erbij gehaald. Een aardige man. Hij begint al snel te bellen. Ook na drie belletjes zijn er nog geen dozen in zicht. Hij vraagt ons wie de dozen heeft toegezegd. “It was one of your people, representing the airport’. We realiseren ons dat we in het uiterste geval de fietsen via het hotel met een speciale vervoerder moeten versturen. De steeds geïrriteerder gesprekken leveren in ieder geval niks op. Dan komt de Vakantiefietser-optie op tafel. We gaan op basis van de videootjes die we ooit op de website van hen zagen zelf knutselen. Tape hadden we al bij ons.

Nu nog karton. De senior officer kijkt verbaasd. Nee, ze hebben geen karton. Hij gaat bellen. Dat levert weer niks op. Karton ligt op een restricted area. Er komen nog wat mannetjes bij. Ze willen ons graag helpen. Maar helpen ons met niets. We worden klantvriendelijk ontmoedigd. En zo gebeurt het dat Jaap en ik als bedelaars in wielerkleding de winkels op Malta Int Airport afgrazen voor lege kartonnen dozen. We worden enigszins met scheve ogen aangekeken. Niettemin: Jaap scoort de eerste twee midsize dozen bij een boekwinkel. Na Costa Coffee, Samsonite en nog wat brandstores lukt het mij ook: een leverancier is blij dat ik hem bevrijd. Zelden zo’n mooie mutual gain meegemaakt.

Met ons verzameld karton ‘in diverse kwaliteit’ verplaatsen we ons – op aangeven van de helpdesk – naar een rustiger plek in de vertrekhal, bij de liften. Onder verbaasde blikken van tal van (verdwaalde) reizigers beginnen Jaap en ik met een knip- en plakklus die zijn weerga niet kent. Eerst moet de fiets gedemonteerd. Een klus. Zeker als de sleutel buigt. De senior officer helpt ons wèl aan ander gereedschap. Eenmaal klaar vouwen we de grote stukken karton tegen de zijkant van het frame, met extra sterke stukken aan de onder- en bovenkant. Jaap is de taper, ik de vouwer en vasthouder. Na een klein uur staat er een compact pakket. Onze tevredenheid over dit Christo-achtige kunstwerkje wordt stap voor stap verstoord door luchthavenpersoneel. De eerste vraagt of we iets kunnen opschuiven, dan vragen twee employees of we het karton elders kunnen leggen ‘people might fall over it’ (??) en de derde is het hoogtepunt. Als Jaap onze eerste kunstwerk laat sealen – om het werkelijk af te maken, sta ik bij mijn eigen gedemonteerde fiets en het resterende karton. Een gesoigneerde man van middelbare leeftijd komt naar mij toe. ‘Could you take this stuff and go outside this hall? I don’t want this at my airport. This is an International airport’. Hij stelt zich desgevraagd voor als de CEO van de luchthaven. De man kiest duidelijk voor een directieve stijl en ook niet voor customer intimacy, zou je zeggen. Er volgt een twistgesprek, waarin ik hem fijntjes uitleg dat wij klanten zijn, door zijn eigen personeel ‘geholpen’ en naar deze plek verwezen, omdat de luchthaven een belofte niet inlost: no boxes. ‘Huh? Whom did you talk to?’.  Na enig heen en weer gepraat – op de website staat ook dat op deze Int airport fietsen vervoerd kunnen worden – verandert hij vrij abrupt van mening. Hij praat tegen wat secondanten, die bijna buigend zijn orders opvolgen. Wij mogen doorgaan. Zo maar.

Na bijna drie uur zijn onze fietsen geïmproviseerd, maar goed ingepakt op deze fietsonvriendelijke luchthaven. Komen twee fietsers van middelbare leeftijd, in kleurige fietstruitjes vol smeer, bezweet, maar tevree bij de helpdesk. Met twee grote in blauw plastic gestoken ‘odd size luggage’-stukken. In een handomdraai is de stalling geregeld. Als de pakketten door de scanner gaan zien we in lichtblauw, groen en oranje onze gedemonteerde fietsen. ‘It’s OK’, zegt de man. We hebben een van de zwaarste opgaven van onze tocht met succes afgerond. Creatief met karton. Met fiets.