Onbehagen Onderweg

‘Onbehagen is geen gedachte, maar een gevoel’.

Onze Onno zegt het overtuigd.
We praten er al avonden over, aan tafel bij F4F. Onbehagen huist in een netwerk van onprettige woorden als ontevredenheid, afschuw, onlust en onvrede. Dat is wat anders dan Het Goede Fietsen dat we plegen te doen.
Vanavond bekent André echter persoonlijk welbehagen. Huh?, denkt de groep even. Maar het is zo. Hij heeft niet veel onbehagen. Het past bij zijn soepele, positieve levenshouding. Zolang je maar niet aan zijn vrijheid komt. Want dan. Ja, wat dan? We spreken over dit soort vragen openlijk met elkaar, bevragen elkaar ‘van aangezicht tot aangezicht, zoals je vrienden zou bevragen’ – wat Jaap ons vanvond memoreerde. Met onze vermoeide lichamen en zere poten masseren we het geestelijk onbehagen bijna weg door zoiets simpels als een goed gesprek. Ja, het gesprek. We weten het ook niet. Maar een goed gesprek, dát wat wij – mannen op leeftijd – schaars zien worden, helpt. En er is geen goed gesprek zonder vertrouwen. Dead simple. Het vertrouwen dat steeds minder vanzelfsprekend is, zelfs verdwijnt.

Ook bij mij zijn naast alle momenten van welbehagen – een woord dat bijna niemand gebruik – dít soort momenten waarom het draait bij F4F. We zeggen het bijna nooit, maar we zijn een wonderlijk stel échte vrienden geworden. ‘Een vriend is iemand met wie je lacht en grient’ zei de dichter Hermans (niet W.F. maar T.). Ook mij viel de beurt om iets aan te stippen over het thema. Via de economische overvloed kwam ik bij het onbehagen met en in onze samenleving en … onze kinderen. Ik wandelde in mijn betoog van het ‘Overvloed en Onbehagen’ van Simon Schama tot de ‘Overvloedige samenleving’ van Galbraith en Harari’s Homo Deus, waarin hij op zijn bekende onnavolgbare wijze de toekomst en evolutie aan de orde stelt – jaja, we hebben doorgeleerd. Eén van mijn onbehagens (sic) schuilt in de negatieve kanten van de alsmaar groeiende, steeds schever economie. En wat dat met de wereld en mensen doet. Onze kinderen dus. De bekende perverse trekken van luxe consumptie, toenemende ongelijkheid en wat dies meer zij: wat geven wij onze kinderen mee, zijn wij wel het goede voorbeeld, of ook onbewust onbekwaam? Jaap voegt daar nog een scherpe analyse aan toe over wat er in het bedrijfsleven gebeurt. In mijn woorden: zijn we daar echt Rijnlands verbindend bezig met waarden, of gewoon Angelsaksisch geld aan het verdienen?
Mocht u denken, poehpoeh, wat een zware kost allemaal, dan kan ik u geruststellen. Er wordt af en toe keihard gelachen – vooral Onno weergalmt tussen Alpen en Dolomieten – en we hebben het goed met elkaar. Want wat doen die tafelredes over onbehagen persoonlijk met ons? We tonen onze betrokkenheid, verwarring en commitment aan ‘een betere toekomst’. Aan onszelf en elkaar. We zijn licht positief, maar niet zwaar naief. We rijden niet van Nice naar Salzburg als een bus bejaarden (die ik hun reisje van harte gun).
Het onbehagen met wat er in de wereld gebeurt schuilt zelfs in zoiets simpels als fietsroutes. Wij wilden onze ‘kruistocht in wielerbroek’ letterlijk als kruis rijden, van NL tot Athene, van Málaga tot Petersburg. Maar we rijden niet door Rusland. Dat voelt niet goed. Poetin fietst niet lekker. En Jaap en ik willen dwars door Amerika. En dan door Trumpland gaan? Of toch maar Trudeau-land. Zo zie je dat een gevoel gedrag beinvloedt. En juist in dat gedrag zit het. Veel mensen met onbehagen hebben ‘korte lontjes’, wijzen naar ‘de ander’ of denken gewoon niet na, c.q. praten er niet open over ‘van aangezicht tot aangezicht’. In een goed, niet per se prettig gesprek. Enfin, het is al laat en morgen wacht de Hochtor, een verschrikkelijke klim. En Bas Heijne kan het allemaal veel beter en mooier opschrijven. Maar Bas in een wielerbroek, dat wil u ook niet. En blogs van Bas over fietsen door Europa? Nou, nee. Kijk, dat schept ons weer behagen, dat geeft vertrouwen. Blijf ons volgen en lezen.

En stel uzelf de vraag: wat is uw persoonlijk onbehagen? En wat doet u ermee?
Dan zal ik gewoon weer leuke, positieve, feestelijke en behaagzieke blogjes schrijven. Naar bed!