Messy Day, but lessons learned (6th of July 2017)

De zon schijnt, Londen lijkt klaar voor een perfect day. Onwillekeurig denk ik aan New York in 2009. Koninginnedag. De dag dat ter ere van het Hudsonjaar Lou Reeds’ Perfect Day speelt op het orgel van de Riverside Church op Manhattan. Ik stond daar buiten. Terwijl in Nederland de feestdag dramatisch verstoord werd met een tragedie in Apeldoorn. Enfin, Perfect Day dus.

Vandaag begon rommelig. De afspraak met Daniel Susskind, co-auteur van ‘The Future of The Professions’ (inspiratiebron voor de BNA-toekomstscenario’s), kan niet doorgaan. Hij moest ineens naar Barcelona. Niet getreurd: op naar de RIBA. Het korte gesprekje met collega Alan Vallance, de Chief Executive van RIBA lukt niet. De council heeft hem nodig. Naar plan B dan maar: waarom ga ik niet zelf naar die RIBA-Council? Ik spreek Marcus Wheeler, de internationale man van de RIBA. Na korte ruggespraak keert hij terug en gaat bijna buigen als Dickens’ creatie Uriah Heep – an ‘umble man’- want, ja, eh, weet je, eh, het is normaal wel mogelijk, maar nu besloten. Sensitive issues, dus. Ik sta weer op de stoep. Plan C is er niet. Dan maar een intermezzo op de fiets, naar Covent Garden. Ik stort mij in het verkeer, de hitte in. Ik zal er nooit komen. De routeplanner stuurt mij van noord naar zuid en van oost naar west. Ik maak rechtsomkeert, haal mijn koffer op en fiets weer richting RIBA.

Nu kom ik weer op het plan A van de dag: naar de Council meeting – het openbare deel – waar de ambassadors spreken. RIBA-voorzitter Jane Duncan heeft een groep ambassadeurs gekoppeld aan een aantal thema’s. Die thema’s verhouden zich weer tot de UN’s 2030 Sustainable Development Goals. Er volgt een geïnspireerde reeks statements van gedreven ambassadeurs over wat architecten kunnen bijdragen. Over klimaatverandering (“turning the tanker of the market”), samenwerking en techniek (“we are not the leader of the team anymore, but still: be collaborative!”), zakelijke skills (“the best companies are socially responsible ones”), gelijkheid, diversiteit en cultuur (“new leadership through physical and digital platforms”) en – last but not least – de beroepsethiek (“review of the code; we have to care for clients, people, society and environment”). Je begrijpt: dat is heel veel om mee eens te zijn. Er ontspint zich een brede discussie. Ik zie Peter Oborn oogcontact maken. Ik sta op en spreek de council en ambassadeurs van de RIBA toe. Namens de RIDA: the Royal Institute of Dutch Architecture, “the best there is in the world” (hilariteit). Ik prijs de voorzitter en ambassadeurs, het initiatief en de ambities. En zeg wat over “goals, objectives and targets” en de valkuil “to be strong on goals and weak on targets”. Er zijn kansen. “Connect & collaborate, strong values & even stonger execution, ethics & the self (it’s not about the other), and the joy of collaborating with RIBA”. En dat in het kort want Shakespeare zei het al: “brevity is the soul of wit” (applaus). Famous last words: “and I have to catch a flight” (lachsalvo).

De hulpvaardige RIBA-portier ziet me aankomen en pakt mijn rolkoffertje. Eerst naar de metro, dan naar Paddington en dan: alle treinen uitgevallen. Stationschaos. Terug naar de metro. Lang verhaal kort: vliegtuig op het nippertje gehaald. Ik zit vlakbij Kikki Bertens en Ramon Sluiter, zichtbaar balend van hun mislukte Wimbledon-missie. Ik hoor Lou Reed – dit was Not a Perfect, but a Messy Day. En toch hebben Nathalie en ik een goeddeels geslaagde missie gehad: goede afspraken, waardevolle contacten, nieuwe kennis. En een verscherpt inzicht: vandaag nadenken over de architectuur(-branches) en stedenbouw van morgen blijkt urgenter dan ooit.