Happy Norway (met Bob Ross)

We zagen net het weerbericht voor de komende week: regen alweer (WTF??!!). Vandaag was er echter een heerlijk zonbeschenen ritje. En toen, al pedalerend kwam hij ineens voorbij en reed even mee: Bob Ross. De held van het motivational painting, althans zo zou ik het noemen. Een cultfiguur, die ik jarenlang op AT5 zag. Een positivo. Precies wat wij nodig hebben als mental coach.

Don’t push

We reden vanochtend vanuit lelijk Fauske richting schoon Rognan, voor het eerst – en dus voorlopig voor het laatst – in de stralende zon. Schilderachtig. Dus ook: voer voor Bob. Hello, like to do some happy painting with you?, glimlach ik. Bob heeft dan zijn grote palet al in zijn arm gekneld, kleurtjes erop en daar gaat-i. Het wonder begint al bovenaan; de stralende hemel van vanochtend. Hij neemt wat azuurblauw op het voorgestreken doek. ‘And there you go: just zigzag the blue, don’t push. Let the brush do the work, while you just enjoy, like the beginning of a brand new day’. En het werkt. De lucht leeft. Daaronder moeten de machtige bergen komen die ik zie. Kan dat, Bob?! Hij pakt een mes, snijdt in het zwart en kijkt ons lichtelijk ondeugend aan: ‘maybe our mountain is going to live….there!. En met een resolute streep zet hij de kam neer. En nog een. Vloeiend in elkaar. Precies zoals die aan de overkant. Ik zie het vanaf mijn fiets.

It’s laaaaaaaazy

En dan het wonder van Bob: Hij beweegt de massa van de berg met het mes even de andere kant op. “just as you like it, maybe it’s better to have some mountain here. With a little pressure he is here, next to his neighbour. Oh, they are friends aready! En zo ziet het eruit. De goedmoedige bergen leunen tegen elkaar als een groep rugbyspelers. Maar met zwart? Waarom doe je dat? ‘You need the dark in order to show the light, Fred. Think about that’. Ik denk aan Rembrandt. Maar Bob is al verder. ‘And about this’. Hij strijkt ineens een kam de andere kant op. Wat nu, Bob? “Do it either way. There is no such thing like cheating in painting. If it works for you, then it is allright”. En de rust keert weer in het beeld. Tijd voor de immense waterpartij in het fjord. Bob kijkt me met pretoogjes van onder zijn krullebol aan, minzaam lachend. Ik zie het beneden aan mij voorbij trekken. De onvoorstelbare hoeveelheid water, die peilloze diepte. Bob, help? Mijn imaginaire Bob kijkt naar zijn palet. Een twinkeling, hij doopt in het blauw met wit en daar gaat hij, met een onverklaarbare vanzelfsprekendheid ontstaat er….water! But, how?? stotter ik, terwijl ik net in een klimmetje zit. “Water is like me. It’s laaaaaazy..Boy, it always looks for the easiest way to do things’. En nog voordat ik het besef is de fjord gevuld en klettert er een idyllisch watervalletje, alsof het er al jaren is.

Happy accidents

Dan de rest van de aankleding van dit Noorse tafereel. Het groen, de bomen, de rotsen. Bob wisselt met ondraaglijke gemak tussen borstel, mes en penseel en – terwijl ik in de verte Rognan al zie opdoemen –  is er ineens een bos, een berg en ook wat beweging in het water ‘just horizontal strokes. Take care. But remember, we don’t make mistakes. We just have happy accidents”. Wat? Guitig borstelt hij nog wat groen: ‘Just do it, while you’re painting, make up little stories in your mind. look this green coming alive, saying hello to you’. Bijna vergaloppeer ik me bij het binnenrijden van de tunnel. Als ik even later vanuit de donkerte het volle licht in rijd staat Bob er bescheiden trots bij: “Zicht op een Noors fjord’ heet het. Hoe anders. Ik durf het nauwelijks te bekennen, maar het blijft een wonder. Ik zie de fjord. Bob verdwijnt langzaam in het al te felle licht. Ik fiets totaal betoverd en hoor ergens een stem, zalvend, bijna fluisterend: ”look around. Beauty is everywhere – you only have to look to see it’.

Voor mij rijdt Jaap in zijn prachtige wielerbroek. Op zijn rechterbil staat ‘wheelsucker’. Door Bob zie ik de schoonheid en de troost. En voel de volgende tunnel aankomen. Dag Bob!