Double Check (Nordkapp-Malta)

Duizendmaal doe je het en die ene keer dat je het ook doet..vergeet je toch wat. Doublechecken. Jaap en ik waren na een barre tocht kletsnat in het havengehucht Brensholmen door de gastvrije Eilien en Svein ontvangen. Dat schreef Jaap al. En ook dat er iets mis ging…

Het hele ouderwetse wasrek in de kamer hing vol stomend wielergoed, drijfnatte handschoenen en andere spulletjes. Nadat we waren gedoucht en volgestouwd met wafels – al snel een toren van 15 centimer – kwam het abrupte vertrek. De boot! We gristen onze spullen van het rek, stopten onze tassen vol met half opgedroogd, eigenlijk gewoon natte kleding. Ik liep nog even terug; ‘doule check’, zeg ik tegen Eilien. Drie zoenen en we haasten ons naar de boot. De MS Helgoöy (of zoiets) leverde ons keurig op tijd af in Botnhamn. We juichten nog net niet om de droogte en de schoonheid. We kregen het mooiste huisje op de camping. Wat kon er nog mis gaan?. Wat een plek!

Die Verwandlung

En toen… Gouden regel is: bedenk 5 dingen die je niet kwijt mag raken. Dat wisselt opportunistisch in mijn geval, zeker door de kou, waardoor warme fietskleding de top-5 is binnengeslopen. In ons huisje pakten we de natte boel uit. Jaap: mijn lange wielerbroek zit er niet bij?!! Oh jee, dat is flink balen met dit weer. Mijn compassie met Jaap wou net starten, tot ik mijn dikke wielerbroek uit mijn tas viste. Het bleek die van Jaap… Niet zijn, maar mijn heerlijke Rapha winterbroek, die mij door de dagen had gesleurd, die nooit versaagt, die altijd…enfin. Ik had Jaap’s Rapha ingepakt, Jaap had bij onze gastvrije medemensen gedacht dat alles weg was. Het wasrek was leeg! Maar nu, ook na 10 x tassen legen: geen wielerbroek. Je moet dan tot tien tellen, ik kwam slechts tot drie. En een drieletterig woord. Toen, resoluut: ‘ik ga terug naar Brensholmen’. Terug naar Eilien en Sven! De boot terug gaat om 18 u, wist Jaap meteen.

Dag Svein!

In een gefrustreerde woede sprong ik op de fiets, 11 km terug naar Botnhamn. Mijn broek! Maar al na 3 km nam de natuur mij in haar geruststellende armen. Een tureluur op een paaltje tureluurde dat het een aard had, de wulp riep mij vanuit de lucht moed toe, de lupines wuifden en de zon lichtte de fjord even goed uit. Enfin, ik haalde de boot. Jaap appte voor de zekerheid nog even de boottijden. Ik zou om 20.45 terug kunnen. In 40 min deinde ik in de heerlijke omgeving van een jaren-zestig boot terug naar Brensholmen. En trok een ander plan. De official van de boot vertelde ik het verhaal, nadat hij mij herkende. Iets vergeten. Mijn belofte; ik ben in Brensholmen in 10 min heen en terug van Eillien en Sven. Kon ik met de boot om 7 uur gelijk weer terug naar Botnhamn. Hij lachte. Maar het lukte. Alleen Sven bleek thuis. Ik zag de broek, mijn kapitale broek! eenzaam en verlaten, nat en koud, hangen aan de kapstok. De kapstok! Daarom! Een groet, een zwaai, een sprint.

De verbouwereerde official liet mij vier minuten later over de laadklep binnen. Een knipoog. Geen woorden. In het huisje keek ik terug op een heerlijk extra bootreisje. Retour nog wel. Dank vogels, dank bloemen, dank broek. Slaap lekker… Check!