“Als we eerst uit onze geestelijke lockdown geraken, komen de intelligente oplossingen vanzelf – ver voorbij de vooral praktische oplossingen van de anderhalvemetersamenleving.”
Middenin de Coronacrisis schreef ik op uitnodiging van de redactie van Gebiedsontwikkeling.nu (Stichting Kennis Gebiedsontwikkeling, TU-Delft) als onderdeel van de reeks Crisiscollege’s een korte beschouwing op een aantal tendensen die uit het tot dan toe gepubliceerde naar voren kwam. Met als les bovenstaand motto.
Op 1 december jl. publiceerde ik een column in Cobouw over de ‘hoogbouwkoorts’. Het taboe is eraf, dus gaan we de lucht in. Met de Nederlandse maat, dat wel. Lees hier mijn column.
Zo gaat dat: je publiceert in Trouw een opinie-artikel, het wordt opgepikt en zó sta je in de radiostudio, word je uitgenodigd aan een bestuurlijke dinertafel en ‘circuleert’ naar verluidt het artikel op ‘bestuurlijke tafels’. Dat gaat veel sneller dan de voortgang in het onderwerp: aardbevingsgebied Groningen.
Geluk is maakbaar en dat wist ‘geluksprofessor’ Leo Bormans met een wervelende presentatie tijdens de Dag van de Projectontwikkeling op 18 mei jl. duidelijk te maken. Een meer dan 500-koppig publiek hing in de Brabanthallen aan zijn lippen. Hij begon met een stilte-experiment. Stilte als ‘betekenisvolle aandacht’.
Dat geluk geen makkelijk thema is, ook niet voor de wereld van architectuur, bouw en projectontwikkeling mag niet verbazen. Wel dat de claim dat bouwen en ontwerpen mensen gelukkig kan maken zo matig tot slecht is onderbouwd met feitelijk onderzoek. Er wordt veel vermoed. Van de klassieker van Alain de Botton, tot meer fundamentele werken val van Jonathan Haidt blijkt dat het zo makkelijk niet is. En dat er vaak ten onrechte wordt verondersteld dat geluk gewoon is.
