Big Art, Nice Start
Big Art opende gisteren groots met meer dan 60 oversized kunstwerken in het prachtige pand De Zonnewijser aan de Herengracht. Hoe groot ook subtiel, speels en fijn kan zijn. Een impressie…
Bij binnenkomst staat organisator en curator Anne van der Zwaag als een red dot in de gigantische entree van het voormalig koopmanshuis de Zonnewijser te stralen. Drommen bezoekers stuurt zij naar de vier etages volgepakt met kunstwerken. Links en rechts van haar giga kubussen, een reuzenprop en ander niet mis te verstaan werk: size matters. En ontroert. Zeker in dit fraaie pand van formaat en met allure.
Zeker als je bovenin begint in de koepelkamer van de Zonnewijser: je pakt letterlijk de rode draad op met Robbert de Goede. Zijn met engelengeduld tussen balken en vloer gespannen rode draden, in geometrische patronen, refereren op grootse wijze aan rust, concentratie en leegte: in de serie abandoned spaces. Door de ramen dringen zich magistrale perspectieven op de stad door. Je weet weer waar je bent. En ziet een nog andere maat, maar door glas. Naar beneden slingerend door het trappenhuizen zwier je van de ene in de andere ruimte en verbazing.
De kunstwerken zijn soms in fraaie duetten, trio’s of kwartetten neergezet of opgehangen, rekening houdend met maat en mate. En zo kom je langs de grote, vooral brede vliegtuigpanorama’s op wolkendekken van Richard Hutten – alsof je vliegt, met minivleugelstukje en al – of de vier meesterlijk desoriënterende witte vlakken met bewegende zwarte lijn – moving suprematism – van Willem van Weeghel. En zo is er geen doorgaand verhaal, behalve die van over maat. En toch pakken de flarden verhaal, meestal, soms ook niet. Ik vond een portret in bankbiljetten mooi, aardig, maar ‘seen before’. En ook sommige insectachtige objecten haken te zeer naar aandacht, naar mijn bescheiden smaak.
Gelukkig is er veel, heel veel te genieten. Zoals Wieland Vogels’ Maria in de steigers: onaf, verstild en massief onbereikbaar, heel gevoelig in haar eigen kamertje annex kapelletje gezet. Of de fraaie verzameling lampen van VANTOT, die aan de muur kleefden als ware insecten. Maar ook de confrontatie wordt niet gemeden. Van de ‘Fuck You, Fuck Me’ figuren op het doek van Jans Muskee – hoofden onder shirt, ontblote borst(en), vuisten in de lucht: hulpeloos anoniem protest suggererend – tot het fascinerende ‘drone-perspectief’ van een museumzaal door Katrin Korfmann, je blijft kijken en verliest je makkelijk in een verhaal. Voor de broodnodige relativering kan je ook op een groot speelobject zitten, met een veer eronder. Kids allowed. Ook op de kleurige kinderattracties van René van Engelen: er hoeft zelfs geen euro in.
Toch art met een Big A. Big Art maakt het waar. Helemaal. Jammer dat het maar vier dagen Grote Kunst is…